بی کرانه

تا بی کران ها می روم با هر ترانه

از مبدا احساس خود تا بی کرانه

شاید که روزی در سکوت شعرهایم

یادی کنم از یادها از بی نشانه

دیگر نمی خواهم به پایت گل بریزم

این حرف ها هم کهنه اند و هم بهانه

دیگر برای چشم تو چیزی ندارم

از شعرها از حرف های عامیانه

باید برایت خط به خط تا بی نهایت

هر واژه را هجی کنم تا عاشقانه

شاید که طرحی نو بگویم از حضورت

در یادگاری های ذهنم در ترانه

                                                                                                        توحید قهرمانی